"Als ik er gewoon even voor ga zitten, heb ik dat ding zó geschreven!" Dit was mijn standaard reactie als iemand naar mijn scriptie vroeg en ik moest vertellen dat ik weliswaar een idee en een eerste soort van outline had, maar dat ik nog geen letter op papier had en zelfs ook nog geen letter aan literatuur had gelezen. Alleen dat "er even voor gaan zitten" schoot er nogal vaak bij in, want het leven.
Dertig dagen dedication
Met de zomervakantie voor de deur en dus een periode met relatief weinig verplichtingen, borrelde het idee op om juist deze periode te gebruiken om mijn scriptie te schrijven. Ik kon er dan inderdaad écht even voor gaan zitten, me onderdompelen in mijn onderwerp, schrijven als een malle en een eerste versie afleveren in de inbox van m'n begeleider. Maar "in de zomervakantie" is nog steeds een heel ruim begrip en ik ken niet alleen de Wet van Parkinson
work expands to fill the time available for its completion
ik ken mezelf ook. Ik weet dat ik snel en efficiënt kan werken, ik weet dat ik in het verleden essays van ongeveer 3000 woorden in een paar uur heb geschreven - en vaak op de dag van de deadline. Mijn masterscriptie voor rechten was ook een race tegen de klok, en dat wilde ik dit keer niet. Ik wilde ook een beetje kunnen uitrusten en bijkomen en opladen voor het volgende studiejaar in de zomer. Naast het schrijven van m'n scriptie stonden er ook nog andere plannen op mijn "Summer of 2025"-bord in Trello waar ik heel graag mee aan de slag wilde en dus gaf ik mezelf een deadline: ik schrijf die scriptie in juli. Een scriptie in 30 dagen; op 1 augustus heeft mijn begeleider iets te lezen.
Natuurlijk leek 1 augustus op 1 juli nog heel ver weg en deed ik die eerste week niet zo heel veel aan m'n scriptie. "Niet zo heel veel" als in "niks". Zo schoot het natuurlijk voor geen meter op, in plaats van vier weken had ik er ineens nog maar drie en dat moest dus anders.
Ik maakte voor die drie weken een strakke planning en zette 'scriptieblokken' in mijn agenda. Ik gebruik Akiflow, een app die onderscheid maakt tussen 'events', 'tasks' en 'timeslots', met kleurcodes en alles - en je kunt dus ook taken toevoegen aan tijdblokken. Ik vind het fantastisch.
Mijn tweede scriptieweek, met tijdblokken, afspraken, taken - ik hou ervan!
En om er écht, helemaal, 100%, absoluut zeker van te zijn dat ik op de geplande tijden ook echt achter mijn computer ging zitten om aan die scriptie te werken, plande ik tijdens mijn scriptieblokken sessies via FocusMate. Je logt op de geplande tijd in, komt in een videogesprek terecht met iemand anders, je stelt je kort voor en je vertelt wat je plan/doel is voor de sessie en je gaat samen aan de slag. Zien werken doet werken. Aan het eind van de sessie vertel je elkaar even kort hoe het ging en je verlaat het videogesprek. En het werkt als een trein! Je kunt het zelfs nog gekker maken en een doel opstellen voor jezelf, waarbij je - als je je doel niet haalt - moet betalen. Ook dat was een lekkere stok achter de deur.
Deadline? Whooosh… voorbij
Twee weken lang was ik op deze manier supergeconcentreerd bezig. Ik deed de sessies op Focusmate, las de literatuur, maakte notities… En de ideeën borrelden op als Mentos in een fles cola, waardoor ik ook echt als een soort poortwachter aan het bewaken was welke ideeën nu 'mee mochten' en welke ik moest parkeren tot later. Na deze twee weken ging ik een weekendje weg met mijn moeder en zusje en alhoewel ik daarna weer als een malle wilde knallen, kwam ik er niet meer lekker in. Mijn hoofd werkte niet mee, ik annuleerde sessies op Focusmate en ik deed van alles, maar niks met m'n scriptie. Dat duurde een paar dagen en toen was het ineens 1 augustus: de dag die ik voor mezelf als deadline had gesteld. Ik bedacht 's morgens dat het nog steeds mogelijk was om die avond een eerste versie bij mijn begeleider te droppen; ik hoefde "alleen nog maar even die 6000 woorden op papier te zetten". Want oh ja, ik had literatuuronderzoek gedaan en notities gemaakt en ideeën genoteerd en een structuur bedacht en alles, maar ondertussen ook nog geen letter geschreven.
Spoiler alert: op 1 augustus had ik géén eerste versie klaar om te versturen.
Ook al was het een deadline die ik zelf had gesteld, ik baalde als een stekker. Verdorie. Want natuurlijk gebeurde er in die eerste weken dat ik wél hard aan het buffelen was ook weer iets waardoor m'n hele planning vanaf september op de schop moest en ik wist dus dat ik eigenlijk alleen augustus nog had om een beetje te ontspannen - én al die andere plannen van m'n Summer of 2025 uit te voeren. En dus ging ik er na dat weekend weer vol tegenaan. Geen probleem, want in feite was het pas de derde week van m'n scriptiechallenge. Ik verplaatste gewoon de deadline met een week, naar 8 augustus. Kwam goed. Ik schreef het vuur uit m'n toetsenbord.
Een paar woordjes te veel
Maar op 8 augustus was ik eigenlijk pas net begonnen met het schrijven van de analyse, de kern van m'n scriptie. Ik wist dus al dat ik deze deadline ook niet zou gaan halen, maar ik vond het een stuk minder erg dan de week ervoor. Want deze analyse, hier deed ik het voor! Dit was niet alleen het kloppend hart van mijn scriptie, het was ook zonder twijfel dat waar mijn hart sneller van ging kloppen. Hoe verder ik kwam met dit hoofdstuk, hoe meer ik van mijn onderwerp ging houden, hoe meer interessante zijwegen ik ontdekte en hoe meer ik me realiseerde: ik ben na deze scriptie niet klaar met dit thema. Ik wil (en ga!) hier zó veel meer mee doen…!
Over de deadline maakte ik me dus geen zorgen meer; dat werd gewoon 15 augustus, geen probleem, dan had ik alsnog twee weken 'vakantie' voor het nieuwe studiejaar weer zou beginnen. Nee, ik had een ander probleem.
Voor het analysehoofdstuk had ik zo'n 2000 woorden bedacht; de eerste drie hoofdstukken zaten samen op ongeveer 3000 en dan de conclusie nog 1000, he-le-maal perfect. En zoals ik al zei, het schrijven van mijn analyse ging zó soepel, was zó motiverend, ik was zó enthousiast… Dat dit deel geen 2000 woorden was geworden, maar 5600. En toen moest ik de conclusie nog. Ja. Oeps. Ik besloot de conclusie ook maar gewoon te schrijven, zonder rekening te houden met een woordaantal. En zo was ik op vrijdagavond 15 augustus, na welgeteld vijf weken noeste arbeid, ineens klaar. Alles was geschreven, alleen de tekst omzetten van Scrivener naar Word, maar dat zou ik de volgende dag gaan doen, zodat ik ook met een frisse blik nog even naar de tekst zelf kon kijken en kon inkorten waar nodig.
Word en ik, wij zijn geen match. Ik HAAT Word en iedere keer dat ik het moet gebruiken is weer een bevestiging dat deze haat niet ongegrond is. Ik had 2 uur gepland voor het omzetten van Scrivener naar Word, dat leek me nog ruim, maar het heeft uiteindelijk 7,5 uur geduurd. Omdat Word iedere keer als ik een woord of zin selecteerde en de taal daarvan aanpaste, besloot het lettertype in het hele document te veranderen, de regelafstand op willekeurige plekken aan te passen, lege pagina's in te voegen en m'n hoofdstukken opnieuw te nummeren. Het was de hel. En ondertussen viel er naar mijn mening ook niet zo heel veel in te korten, zonder taalkundig of juridisch incorrect te worden. Omdat ik de Word-oorlog begonnen ben met alleen het opschrijven van de titels van hoofdstukken en tussenkopjes, weet ik dat al zo'n 1000 woorden was en de manier van verwijzen in taalkundige teksten is niet alleen onwaarschijnlijk lelijk als je de Leidraad voor juridische auteurs gewend bent, maar kost óók woorden, omdat de bronnen in de lopende tekst opgenomen worden. Voetnoten en literatuurlijst tellen niet mee voor die 6000 woorden, maar in Word kon ik de literatuurlijst niet uitsluiten. En dus eindigde ik met een document van ruim 13.000 woorden.
Risico's
De scriptiecoördinator heeft gezegd dat het geen probleem is wanneer je over die 6000 woorden heen gaat, als daar een goede reden voor is en je het hebt overlegd met je begeleider en die akkoord is met een hoger aantal woorden. Maar het kan zijn dat ik mijn begeleider op 7 november voor het laatst heb gesproken over mijn scriptie. Door deze versie van 13.000 woorden zo bij hem te droppen, heb ik dus een aantal risico's genomen, waar ik me absoluut van bewust ben:
- Zo weet hij dus niet wat het uiteindelijke onderwerp van m'n scriptie is geworden. Hij kende het vage idee, het thema, maar dat het een analyse is geworden van vier verschillende versies van één artikel uit het Zwitserse Wetboek van Strafrecht, weet hij niet.
- Hij heeft ook niet tussendoor (delen van) hoofdstukken van mij gekregen voor feedback, we hebben het niet over de aanpak, de werkwijze, de methodologie gehad.
- Ik heb een eerste versie opgestuurd met ruim 7000 woorden te veel tekst - zij het dat ik er echt wel van overtuigd ben dat dit gerechtvaardigd is (maar misschien kom ik over een paar weken op deze uitspraak terug).
Ik heb dit allemaal in de begeleidende mail gezet, gezegd dat ik desondanks hoop dat hij de moeite wil nemen het te lezen en dat ik benieuwd ben naar zijn feedback. Als het toch te veel woorden zijn, dan hoop ik ook dat hij vertelt waar hij denkt dat ik kan schrappen. In het slechtste geval moet ik 7000 woorden van de lopende tekst naar de voetnoten verplaatsen.
(Nee, grapje natuurlijk! Dat werkt misschien met 500 woorden, maar daarboven echt niet meer!)
98 uur
Uitspraken als "een scriptie in 30 dagen", "in een maand", "in vijf weken" zijn natuurlijk ook nog redelijk vaag. Want zijn het fulltime dagen? Alleen werkdagen? Leef je een maand op koffie en Red Bull, trek je nachten door, slaap je niet?
Omdat ik al jaren via Toggl registreer waar mijn tijd heen gaat, weet ik dus ook dat ik tussen 1 juli en 17 augustus (toen ik de eerste versie naar m'n begeleider stuurde) in totaal 97 uur en 45 minuten met mijn scriptie bezig ben geweest. Ja, ik had al een beetje een idee qua onderwerp, maar op dag 1 heb ik het onderwerp/thema aangepast, een heroriëntatie gedaan en het onderwerp beperkt naar vier versies van één artikel. Ik heb dus niet de bespreking van november meegeteld, of de drie begeleidingsbijeenkomsten van afgelopen studiejaar, omdat die eigenlijk niet veel hebben bijgedragen aan wat het uiteindelijk geworden is.
Op dit moment is het dus nog een beetje Schrödingers scriptie: zolang ik geen reactie krijg van m'n begeleider kan deze versie fantastisch of abominabel bagger zijn. Wat zijn oordeel over deze eerste versie ook gaat zijn, ik had wel gelijk toen ik zei "als ik er gewoon even voor ga zitten, heb ik dat ding zó geschreven!". Ik heb er zó ongelooflijk veel plezier in gehad, vond het ontzettend leuk om te doen, en ik ben inderdaad nog lang niet klaar met dit thema. Al die ideeën die ik tijdens het schrijven genoteerd heb, staan te trappelen om verder onderzocht en uitgewerkt te worden. En dit keer zonder maximaal aantal woorden of "alleen een taalkundige invalshoek". En ik kan niet wachten om ze op te pakken!
I ❤️ scriptie schrijven
Natuurlijk weet ik dat ik niet heel doorsnee ben; ik hou van schrijven, dat gaat me ook heel makkelijk af en ik vind het ook ontzettend leuk om scripties te schrijven. Ik zou het voor de lol doen, echt.
Gaat het bij jou nou niet zo soepel, weet dan dat jij absoluut geen uitzondering bent - en dat je het ook niet alleen hoeft te doen! Ben je al begonnen, maar loop je vast? Dan is een Scriptie-APK precies wat je nodig hebt. Maar je kunt natuurlijk ook bij me terecht voor persoonlijke scriptiebegeleiding.
